Ze zingt, ze speelt piano en ze entertaint. Maria Markesini kan het allemaal. Met haar derde cd Cinema Passionata deelt de klassiek geschoolde pianiste haar liefde voor de film. Samen met Sebastiaan Koolhoven maakte ze verrassende – jazzy – arrangementen van filmmelodieën die haar raken. In het gelijknamige theaterprogramma neemt Markesini haar publiek mee op een reis langs muziek uit tijdloze films. Op het podium staat een zangeres vol drama, een veelzijdig talent. ‘Markesini musiceert vanuit haar hart. Onvoorstelbaar wat een stem!’
Twee weken na de première van het theaterconcert Cinema Passionata in de Kleine Komedie, spreken we Maria in het Rotterdamse Hotel New York, gevestigd in het voormalige hoofdkantoor van de Holland Amerika Lijn. Vanaf onze tafel aan het raam kijkt Maria naar buiten: ‘Wat is dit toch een prachtige plek. Echt geweldig dat een gebouw met zoveel geschiedenis behouden is gebleven en zo’n mooie nieuwe invulling heeft gekregen.’ De op het Griekse eiland Kefalonia geboren Maria Markesini, woont al ruim twintig jaar in Nederland: ‘Vroeger bij ons thuis was er altijd al een link met Nederland. De beste vriendin van mijn moeder woonde er. We gingen regelmatig naar haar toe maar ook in Griekenland was ons huis vaak vol met Nederlanders. Zo leerde ik als kind al Nederlandse woordjes. Voor de liefde ben ik begin jaren negentig in Nederland gebleven.
Natuurmens
In het begin was het moeilijk. Ik ben een natuurmens. Ik hou van de natuur, het liefst zo puur mogelijk. Het eiland waar ik vandaan kom ligt in de Ionische Zee en is heel groen met veel cipressen, hoge bergen, wild. En Kefalonia heeft de mooiste stranden van Europa, zegt men. Die ongerepte natuur mis ik in Nederland. Gelukkig maken de vogels veel goed, die zijn overal, ook hier, ook in mijn eigen tuin. Bovendien ben ik regelmatig in Griekenland, voor familiebezoek maar ook omdat ik er regelmatig concerten geef. Verder reis ik veel en kom ik op mooie plekken. Voor uitvoeringen ben ik de laatste jaren veel in Duitsland, Italië en Zwitserland. Vooral in Duitsland zijn de concerten erg succesvol.’ Uitdagend: ‘Mijn rode haar valt blijkbaar erg in de smaak bij de Duitsers, ze noemen me daar Piratenbraut.’ Serieuzer vervolgt ze: ‘Een verklaring is ongetwijfeld dat klassieke muziek in Duitsland in hoog aanzien staat. Het is bijna religie. Ik pas in dat plaatje: ik bén klassiek, ik adem klassiek, speel klassiek piano sinds mijn jeugd. Tegelijkertijd hou ik ook van jazz. In de fusion die ik in mij heb combineer ik twee werelden, een combinatie die in Duitsland vrij uitzonderlijk is en wellicht daarom zo wordt gewaardeerd.
Gospel
Naast het geven van klassieke pianoconcerten, was ik tot een aantal jaren geleden vooral werkzaam in de gospelwereld. Zowel in Nederland als in Duitsland. Mijn gospelperiode is nu afgerond, ik ben toe aan een nieuwe stap. Ik heb iets te communiceren, dat weet ik, dat voel ik. En met gospel bereik je nu eenmaal niet de grote media. Dat is niet erg, het is gewoon zo. Nu ben ik toe aan een groter publiek, ik wil met mijn muziek meer mensen kunnen bereiken. Ik weet dat ik het kan en geloof in wat ik doe.’ Maria lacht: ‘Dat zit waarschijnlijk in mijn genen, ik ben de dochter van een ambitieuze, hardwerkende moeder en mijn vader was dominee. Sinds ik in 2005 mijn zangstem ontdekte, heb ik veel getraind en veel tijd geïnvesteerd in het ontwikkelen van mijn stem. Ik werk hard. Dat heb ik geleerd op de muziekschool maar heb ik ook van huis uit meegekregen.
Piano
Waarom ik als kind koos voor piano? Als vijfjarige kies je natuurlijk nog niet zo veel, het is meer zo gelopen. Hoewel we thuis een piano hadden, was de keuze toch vooral pragmatisch. Omdat mijn ouders beiden fulltime werkten, mijn moeder had een drukke baan had bij de belastingdienst van het Griekse gewest, ging ik naar een privéschool waar ook een muziekschool aan verbonden was. Omdat met name de pianodocenten heel resultaatgericht waren, kozen mijn ouders voor piano. Mijn vader was en is een enorme muziekliefhebber en toen ik talent bleek te hebben, zag hij het als een missie om mij alle kansen te geven. Als kind voelde ik mij al jong heel erg op mijn gemak op het podium en ik had al snel door waar het om ging: hoe beter ik presteerde, hoe meer publiek er kwam kijken. De pianolessen, het vele oefenen, ik vond het heerlijk. Muziek, prestatie, magie. Zo kan ik mijn fascinatie voor het podium het beste samenvatten.
Bach
Als kind kon ik uren naar Bach luisteren. En ik vind het nog steeds prachtig. Een van mijn grote ambities is om het hele oeuvre van Bach op te nemen voor pianomuziek. Toch hou ik zeker niet alleen van de geschoolde muziek, de kunst met de grote K. Het hoeft voor mij niet altijd heel serieus te zijn. En dat is eigenlijk not done in de klassieke muziekwereld. De klassieke muziekwereld is eclectisch en exclusief. Maar er is zo veel meer mooie muziek. Eigenlijk hou ik van alles wat écht is, dat is met name de rode draad in mijn repertoire. Ik zing vanuit mijn hart en ben niet bang te experimenteren. Zonder gêne, zonder grenzen. Plezier hebben in wat ik doe is voor mij een belangrijk uitgangspunt. Op het podium ben ik geheel mijzelf, ik voel mij vrij te doen wat ik wil. Mijn jeugd op Kefalonia heeft ongetwijfeld mijn manier van leven bepaald. Het is daar zo ongerept, zo puur. Alleen als je jezelf kwetsbaar durft op te stellen, kun je mensen raken in het hart.
Drijfveer
Het nummer Rolls, waarin ik de vioolimprovisatie uit de film Les Valseuses zing, is een heel moeilijk stuk en vergt veel van me. Het ligt niet voor de hand om direct na dit nummer een leuk, ontspannen verhaal te vertellen op het podium. Toch deed ik het tijdens de eerste uitvoeringen van het theaterprogramma Cinema Passionata. Ik zing, ik speel piano, vertel verhalen over Griekenland en wat mij bezighoudt. Ik zocht naar de juiste balans, naar wat wel en niet goed werkt. Uiteraard heb ik daarbij ook geluisterd naar wat het publiek prettig vindt, maar de uiteindelijke keuze maak ik zelf. Zo onderzoek ik steeds mijn mogelijkheden en waar ik mijzelf goed bij voel. De conclusie? Bij Cinema Passionata dient de nadruk op de muziek te liggen. Ik kies er nu voor entertainment en muziek iets meer van elkaar te scheiden. Ik wil vooral de schoonheid van muziek laten horen, de emotie laten zien en voelbaar maken. Dát is wat ik wil vertellen. Mensen ráken in hun hart. Dat is mijn drijfveer. Niet voor niets is de liefde mijn belangrijkste thema. Liefde overwint alles.
Uitdaging
Nederland is mijn moederland. Ik hou van Nederlanders. Ik waardeer hun directheid en tolerantie.’ Met enig voorbehoud vervolgt Maria: ‘Het enige waar ik soms moeite mee heb is de calvinistische aard van Nederlanders. Ze zijn geneigd in hokjes te denken en hebben, gezien vanuit mijn vakgebied, een bepaald verwachtingspatroon bij klassieke muziek qua zang en repertoire. Ik ben juist een onderzoeker, ik maak uitstapjes en verken andere muziekstijlen. Met af en toe een kwinkslag. Ik wil alle klankkleuren van mijn stem ontdekken en de andere talenten die ik in mij heb ontwikkelen. Naast muziek hou ik van film, van acteren en entertainen. Maar ik hou ook van de natuur, van mode, architectuur en poëzie. Dat alles bij elkaar is de persoon Maria Markesini. Dat wil ik mensen laten zien. Dat is mijn uitdaging.
Bert van den Brink
Met mijn muziek wil ik emotie overbrengen. Als zangeres kan ik daar nu ook de schoonheid en emotie van het woord aan toevoegen en kan ik nog meer van mijzelf laten zien. Maar zonder piano kan en wil ik niet, het is onderdeel van mijn leven. Na het theaterprogramma Cinema Passionata geef ik dit jaar opnieuw een serie klassieke pianoconcerten samen met Bert van den Brink. Mijn manager Bob Hagen heeft ons drie jaar geleden samengebracht en ik ben hem daar heel dankbaar voor. Ik vind Bert een geweldige pianist. Het klikte en we zijn vrienden geworden. Ik verheug me dan ook enorm om weer samen op te treden, me weer volledig op piano te kunnen richten. Maar soms denk ik ook: hoe kan ik alles wat ik wil combineren in één leven!’
